Storytelling is hot! Iedereen heeft het erover, iedereen wil het en iedereen kan het. Natuurlijk is dit gechargeerd, maar het schurkt wel dicht tegen de werkelijkheid aan. Behalve het laatste dan, niet iedereen kan het. Voor mensen zoals ik, die zich al heel lang bezighouden met storytelling, breken er gouden tijden aan. Niet alleen financieel (want hé, er is ineens budget), maar ook in kansen. Zoveel vraag, zoveel manieren om storytelling toe te passen en jeetje … ik zit ineens vlotjes bij de juiste beslisser aan tafel! Een walhalla voor degene die de zakelijke toepassingen van verhalen op z’n duimpje kent en storytelling ademt.

Een organisatie met een grote, enthousiaste afdeling HR riep mijn hulp in om zichzelf verder te professionaliseren: ze wilden een stevige stap te zetten naar nieuw adviseurschap. Het werd een intensief en waardevol traject en we spraken af elkaar ongeveer een half jaar later opnieuw te ontmoeten om te kijken hoe de nieuwe werkwijze had uitgepakt. 

Doodongelukkig en ondergesneeuwd 

Toen we elkaar een half jaar later opnieuw ontmoette, trof ik een klein en diep ongelukkig clubje aan.

Vorig jaar zomer heb ik drie geweldige storytellingopdrachten gedaan in drie compleet verschillende bedrijven. Zo verschillend als ze waren als het gaat om het product dat ze verkopen en de samenstelling van het bedrijf, zo eensgezind waren ze in hun vraag aan mij: wij hebben behoefte aan een corporate verhaal. Nu heb ik jarenlang in een grote organisatie gewerkt waar deze zin ook meerdere keren is uitgesproken en ik heb geleerd dat alle ingrediënten aanwezig moeten zijn om een corporate verhaal te kunnen ontwikkelen. Anders is het een kansloze missie. Om je mijn ‘trekken aan een dood paard’ ervaringen te besparen, zet ik hieronder uiteen welke ingrediënten je verzameld moet hebben voordat je aan de slag gaat. O ja, en in deze blog staat het corporate verhaal van Rotterdam Partners centraal (https://rotterdampartners.nl/organisatie/wie-zijn-we/)

Nadat ze eerst tien minuten zeer bedenkelijk en met veel zuchten en hummen op haar scherm had gekeken, gaf ze me uiteindelijk met een opgewekt gezicht een hand. “Gefeliciteerd, het wordt IVF.”

De tijd dat politieke partijen in de aanloop naar de Tweede Kamerverkiezingen nogal ééndimensionaal en doorgaans behoorlijk saai campagne voerden ligt nog niet zo ver achter ons. Dat blijkt onder andere uit de vreselijke posters die op achterhaalde verkiezingsborden door het hele land zijn geplakt. Gelukkig wordt anno 2017 inmiddels ook volop gebruik gemaakt van moderne communicatiemethodes en –technieken om de politieke boodschap over te brengen.         

De setting is vertrouwd: we zitten met z’n vijven aan tafel, vier politiemensen en ik. Ik, zoals altijd, met pen en papier in de aanslag om de veranderverhalen binnen de politie op te diepen. Maar vandaag loopt het anders. ‘Doe je notitieboek maar weg’, zegt de dagvoorzitter. ‘Deze ochtend gaan we gewoon even vrijuit praten. Niet vanuit onze functies of rollen, maar gewoon als ons zélf. Jij ook, als je het goed vindt; dan ben je even geen journalist.’

Soms vallen kwartjes bij mij langzaam. Tijdens een Logeion-bijeenkomst over greenwashing hoorde ik meerdere keren “duurzaamheid is een luxe” uit de mond rollen van Toy Hertogh, directeur van het jonge bedrijf WeGo. De eerste keer dacht ik het verkeerd gehoord te hebben. De tweede keer was ik te verbijsterd om te reageren. Omdat zijn uitspraak blijft na-etteren en ik dit frame écht de wereld uit wil helpen, beweer ik hier luidkeels het tegendeel: duurzaamheid is een noodzaak.

Ooit keek ik naar een interview met componist/dirigent Reinbert de Leeuw. Wat een begeesterde man! Een en al bezieling en passie voor muziek. Prachtig om te zien. Ik genoot en reisde gemakkelijk mee in zijn verhaal. Tot de interviewer hem vroeg of hij verliefd was geweest op een actrice waar ze over spraken. Daar trok De Leeuw de grens. Die vraag wilde hij niet beantwoorden. Hij raakte zichtbaar geïrriteerd.