Soms vallen kwartjes bij mij langzaam. Tijdens een Logeion-bijeenkomst over greenwashing hoorde ik meerdere keren “duurzaamheid is een luxe” uit de mond rollen van Toy Hertogh, directeur van het jonge bedrijf WeGo. De eerste keer dacht ik het verkeerd gehoord te hebben. De tweede keer was ik te verbijsterd om te reageren. Omdat zijn uitspraak blijft na-etteren en ik dit frame écht de wereld uit wil helpen, beweer ik hier luidkeels het tegendeel: duurzaamheid is een noodzaak.

Ooit keek ik naar een interview met componist/dirigent Reinbert de Leeuw. Wat een begeesterde man! Een en al bezieling en passie voor muziek. Prachtig om te zien. Ik genoot en reisde gemakkelijk mee in zijn verhaal. Tot de interviewer hem vroeg of hij verliefd was geweest op een actrice waar ze over spraken. Daar trok De Leeuw de grens. Die vraag wilde hij niet beantwoorden. Hij raakte zichtbaar geïrriteerd.

Al jarenlang ga ik met mijn lief op kerstavond naar de bioscoop. Dan willen we een écht kerstverhaal zien. Negen van de tien keer is het een liefdesverhaal. Wij zijn gek op de liefde. Liefde staat voor ons voor verbinding. In 2016 kozen we voor de nieuwste film van Will Smith: Collateral Beauty. Prachtig! Het verhaal trof ons recht in het hart. In eerste instantie veegde ik in die donkere bioscoopzaal de tranen nog van mijn wangen. Al snel wist ik, dit heeft geen enkele zin. Dan maar een natte hals! 

Irritatiespier

Je hebt ze nu eenmaal, van die mensen waar je een stuiver in gooit en waar voor een euro aan info uitkomt. Of het nou een meneer is die staat te wachten bij de bushalte en zich een tikkeltje eenzaam voelt, een caissière bij de supermarkt die verlegen zit om een praatje, een net-iets-te-gezellige tante of oom tijdens een toch al niet zo succesvolle familieverjaardag of jijzelf die in het midden van een verhaal naar adem moet happen, al had je jezelf nog zo voorgenomen het dit keer écht rustig aan te doen.

Met z’n boek sloeg hij zeker vijf keer snoeihard op de tafel voor me. Hij was nog geen dertig centimeter van mijn vingers verwijderd en kwam akelig dichtbij. We keken allemaal geschrokken naar hem op. Sommigen begonnen te huilen nog voordat hij één woord had gezegd. “Iedereen blijft zitten waar hij zit en verroert zich niet, al wordt het midden in de nacht!” donderde het door het lokaal. ‘Midden in de nacht…’, dacht ik bezorgd. ‘Dat kan toch helemaal niet… Hoe moet dat dan met ballet? En gaan we hier dan ook slapen?’

Binnen een LinkedIngroep waar ik lid van ben, werd een discussie gevoerd over reputatiemanagement. Veel organisaties worstelen daarmee en de opkomst van social media maakt het er niet gemakkelijker op. Medewerkers twitteren er lustig op los, klanten doen er een schepje bovenop en voordat je het weet, ligt je zorgvuldig opgebouwde reputatie op straat. Hoe kun je je hier als organisatie het beste tegen wapenen? Met stringente communicatieregels? Moet HRM er een grotere rol in krijgen? En wat is de rol van het management?